by Xavier Messing https://www.facebook.com/messing.xavier/
" Konieczność wymiany "elit" jest dziś prawdopodobnie największym wyzwaniem przed którym stoi Polska oraz jej młode i nowe pokolenia.
Rozwiązaniem jest stworzenie Narodowego Programu Rozwoju Strategicznego (NPRS), którego celem będzie wykształcenie i wykreowanie nowych polskich elit - nieprzesiąkniętych żadnymi partyjnymi ideologiami, ale za to kompleksowo i nowocześnie myślących o Polsce.
To bardzo skomplikowany oraz długofalowy proces, obliczony na minimum 10-20 lat, przez co społecznie niekonfrontacyjny, zapewniający płynne przejście i ciągłość funkcjonowania państwa.
W mojej ocenie to najlepsza strategiczna inwestycja jakiej dokonać może państwo polskie. Nie ma nic cenniejszego niż scentralizowany intelektualny narodowy potencjał. Wiem jak to zrobić, jak powinno funkcjonować – koncept takiego projektu mam w mózgopisie od dawna. Wiem jakie są warunki wejściowe uruchomienia NPRS, jakie instytucje państwowe powinny w nim uczestniczyć i w jakim zakresie.
Nowe polskie pokolenia dojrzewają w całkowicie innych warunkach politycznych, ich procesy myślowe są coraz mniej obciążone rysem historycznym. Tam, gdzie starsze pokolenia widzą nadal zagrożenia, tam młode pokolenia już dostrzegają szansę na porozumienie i rozwój. Nie utożsamiają rozwoju z myśleniem wstecz, przez co dają nadzieję na sformatowanie matryc intelektualnych zupełnie innej jakości. Wzorców myślenia, których celem nie będzie walka i wyniszczanie, ale współpraca i budowanie.
Horyzont myślowy nowych pokoleń w wielu aspektach jest skonfigurowany zupełnie inaczej. Przede wszystkim nie mają kompleksu zachodu tak, jak miały go wcześniejsze pokolenia.
Doskonale również sobie zdają sprawę z tego, że pod wieloma względami absolutnie przewyższają swoich rówieśników z innych państw. To powoduje, że są bardziej odważni w budowaniu, kreowaniu, ekspansji na nowe tereny i w nowe środowiska. To ogromny potencjał, którego nie wolno Polsce zmarnować.
Rolą państwa jest wspieranie tego najważniejszego polskiego potencjału. Brakuje myśli strategicznej, posiadania innych zdolności, innej perspektywy myślowej dającej możliwość uczestniczenia w grze na wielowymiarowej szachownicy. Na polskich uczelniach wyższych brakuje nowych kierunków pozwalających rozszerzać dotychczasowe perspektywy intelektualne, przeprogramować matryce myśleniowe.
Nie korzysta się z potencjału intelektualnego oraz doświadczeń wspaniałych młodych akademików, których w Polsce jest wystarczająca ilość.
To nieuchronna konieczność.
Pytanie nie brzmi „czy” tylko „kiedy”?
Im wcześniej procesy społeczne doprowadzą do realnych zmian jakościowych wśród polskich „elit”, tym wcześniej Polska otrzyma należną jej pozycję i szacunek."
